Sytuacja zbrojeniowa Polski podczas II Wojny Światowej

Agresja Niemiec na Polskę oznaczała początek II wojny światowej. 1 września 1939 r. atakując Polskę Niemcy mieli ogromną przewagę liczebną i techniczną. Mimo to Polacy dzielnie walczyli przez kilka tygodni. Istotny wpływ na przebieg walk miała bierna postawa zachodnich sojuszników Polski, Anglii i Francji. Państwa te, nie dotrzymywały zobowiązań, ograniczając się tylko do wypowiedzenia wojny Niemcom tzw. „dziwna wojna”. Sytuację Polski pogorszył atak Związku Radzieckiego – 17.09.1939 r. na wschodnie tereny Rzeczypospolitej. Zgodnie z podpisanym paktem Ribbentrop – Mołotow , mówiącym o podziale ziem polskich między Związek Radziecki i Niemcy. Rozpoczęcie działań przez Armię Czerwoną przyśpieszyło ewakuację władz polskich. 17 września opuścił Polskę prezydent Mościcki i Naczelny Wódz, udając się do Rumunii – gdzie zostali internowani. Mimo to jeszcze do 5 października Polacy prowadzili ostatnie walki. W wyniku przegranej wojny obronnej ziemie polskie znalazły się pod okupacją niemiecką i radziecką. Niemcy włączyli do Rzeszy; poznańskie, pomorskie, Śląsk, część łódzkiego z Łodzią i część warszawskiego. Z pozostałych ziem utworzono Generalne Gubernatorstwo z siedzibą w Krakowie. Ziemie na wschód od Bugu, Białostocczyznę przyłączono do Związku Radzieckiego. Celem polityki okupantów było wyniszczenie narodu polskiego pod względem biologicznym, kulturalnym i gospodarczym. Wobec utraty niepodległości i internowania władz II Rzeczypospolitej powołano rząd we Francji. Prezydentem został Władysław Raczkiewicz , premierem gen. Władysław Sikorski. Na przełomie 1939/40 r. rząd nakreślił program swojego działania : konieczność utrzymania kontaktu z narodem oraz prowadzenia aktywnej walki zbrojnej z Niemcami. Powstanie rządu i uznanie go przez mocarstwa zachodnie, miało doniosłe znaczenie dla rozwoju walki narodowowyzwoleńczej. Przystąpiono do organizacji polskiej armii.